تا نپرسند ز من واسطهٔ خاموشی

به رفیقان به ضرورت لب من در سخن است

دودست این جهان و آن جهان پوچ

کچه پیش من است این پوچ و آن پوچ

به این یک‌می‌فروشدعشوه‌زان‌یک می‌خردحیرت

به ذرات جهان خورشید من گرم است بازارش

تو هر رنگی که خواهی جامه می‌پوش

که من آن قد رعنا می‌شناسم

یکی برخود ببال ای‌خاک گورستان زشادابی

که‌چون‌من‌کشته‌ای‌زان‌دست‌وخنجر،درلحد داری

بحر کرمم، منت جود که برم

محو عدمم، نام وجود که برم

گویند سجود پیش حق باید کرد

چون من همه حق شدم سجود که برم