بی‌تو ای گل، در این شام تاری

دامنم پرگل از اشک و خون است

دیدگانم به شب‌زنده‌داری

خیره بر مجمری لاله‌گون است

با من این آتش تند و سرکش

داستان‌ها سراید ز خویت

شعله زرد و لرزان آتش

ماند ای گل به زرینه‌مویت

رفتی از کلبه من به صحرا

لب فروبسته از گفت‌وگویی

بوی گل بودی و بوی گل را

باد هردم کشاند به سویی

رفتی و از پس پرده اشک

محو رخساره آتشم من

گرچه سوزد دل از آتش رشک

با همه ناخوشی‌ها، خوشم من!

در دل تنگ من آتش افروخت

عشق آتش‌فروزی که دارم

ناگهان همچو گل خواهدم سوخت

آتش سینه‌سوزی که دارم

شمع غم با همه خانه‌سوزی

نور و گرمی دهد جان و تن را

هرکجا آتشی برفروزی

روشنایی دهد انجمن را

پیش آتش از آن ماه سرکش

شکوه راند زبان خموشم

وز دل گرم و سوزان آتش

حرف جان‌سوزی آید به گوشم

شکوه از سردی او چه رانی؟

کاین بود آخر کار آتش

قصه سوزش دل چه خوانی؟

سوزد آن کو شود یار آتش

می‌گرایی چو آن گل به سردی

کم‌کم ای آتش نیم‌مرده

چون به یک‌باره خاموش گردی

وز تو ماند زغالی فسرده