دِ دیمْ خور و مُونگِ سُونْ که سُو هداته

زلفْ نافه‌ی مشکْ خَطّ بَکشی خطاته

منْ مَجمّهْ ته وا، تَنْ بکاستهْ واته

هزارْعاشقِ جانْ بو زلفِ فداته

ای مونگ و خورْ، مه دل بَسوته براتهْ

به ته لُویِ زمزمْ اُو دْنهْ جٰانْ حیاتهْ

تنها نا همین منْ کمّه جانْ فداته

صَدْ عاشقْ خُوشهْ جان دشنْدینهْ پاته

دی جنگْ کرده دوستْ، اَمْروزْ مره نواته

یا رَبْ! که به گیتیٰ غم و دَرْدْ نواتهْ

یکْ لو شکرْ دارْنی و یکْ لُو نواتهْ

منْ بلبلْ صفتْ نالمّه، هزارْ نوا، ته

مشکینهْ زلفْ ره، دوستْ به گِلْ سَرْ پاته

یا زنگینهْ، اُونْ گله باغْ ره بَرْ باتهْ

بَئیمهْ به ظاهرْ منْ به شهرْ رسواته

یارب! دَرْدْ نَوینمْ منْ سَرْ تا به‌پاته