امیر گنه: لَمالَمْ بدیمه لٰارره

سی خیمه و خرگاه دیمه سبزه‌زارره

به سَیر وُ گشتْ همه دشتی شکاره

شهْ سَرْ ره پایینْ دینگو نوینّهْ ماره

یکی نیه مه دلْ، دنیه، چهاره

یکی به دماوند و یکی به لاره

یکی به سرِ کَمرْ، گوشه‌ای داره

یکی به گردنِ جانونْ، دُرّ بسیاره

سنگه دلْ، تره پاره بوینمْ پاره

ترهْ ناکَسِ مهرِوَرزی چی کاره؟

هرجا دْ کَسْ نیشته، مه غیبتِ کاره

بَدْنومی منه جُومه بَویّهْ پاره