گنجور

 
امیر پازواری

ای شه بخت سرهشندییه دیبا را

تن مرْ آزارنه، (مه) ویله بوره تا بالا

گِلِ وَلگ ره (به) تنه تن هادِئِمْ جا

بسرهنه تن‌ره، مه خور و مونگ والا

ته خش خسنی ناز و سرینِ شه‌لا

خو، نییه مره‌ای خورِه چیره، ته وا

منْ تنه نوم ره ورمه هر روزه سی جا

تو سنگه دلْ مه نوم ره زبون گنی؟ نا