گنجور

 
امیر پازواری
امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها »

شمارهٔ ۶۷

امیر گِنِهْ: که، دارمه هوایِ ته زِلْفْ

مِنْ مَجنونْ صفتْ مِجِمْ برایِ ته زِلْفْ

اونُ سرخه گِلِ غنچهْ سزایِ ته زِلْفْ

بَکُوشْتِهْ مِرِهْ جُور و جفای ته زِلْفْ

تا بَکِتْ به مه دِلْ حلقه‌های ته زِلْفْ

جانْ دارمه یکی کمّه فدایِ ته زَلْفْ

دلْ گیرمه خُتَنْ تا به خِتٰایِ تِهْ زِلْفْ

عالِمْ سَرْ به سَرْ نِصْفِهْ بهایِ ته زِلْفْ