گنجور

 
امیر پازواری
امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها »

شمارهٔ ۶۶

امیر گِنِهْ: مه مونگ وُ خورْ گوهِر صافْ

اَلِفْ قَدْ به ته وٰا مِجِمْ مونِنْدِ کٰافْ

هر کسْ که تنه مِهر وَرْزهْ وُ زَنِهْ لٰافْ

وی حَمْزه آسٰاشه سَرگِردوُنْ مِجِهْ قافْ

دوستِ قدْ الِفه، بِرفه مُونند کافْ

گِلْ از خجالتْ بِهِشتْ بِوئِهْ خُوشهْ لٰافْ

ته بُوره خِتا بَوِرْدِهْ وا، مشکِ صافْ

آهو بَخِرْدِهْ مِشْکْ‌رِهْ، بَریتِهْ شِهْ لٰافْ