گنجور

 
امیر پازواری
امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها »

شمارهٔ ۱۱۰

اُونوَختْ کٰاسْمون ره بیستونْ بساتن،

تا این خورِ نُورْ ره به دنیا انداتنْ،

اونْ بنا که آدمْ و حوّا بسٰاتنْ،

اُونْمار د خبنِ چشْ وٰاکردْ به منه تَنْ

اونْ مَحَلْ مره با خویشتن بَسوتنْ،

با چارْ عناصرْ، مرهْ به دورْ اندوتنْ

اندی کَسْ که ته نازکه تَنْ ره گُوتنْ،

چییِه ته خوبی که من خامّه بُئوُتنْ