هوس کعبه و آن منزل و آنجاست مرا

آرزوی حرم مکه و بطحاست مرا

در دل آهنگ حجازست و زهی یاری بخت

گر یک آهنگ درین پرده شود راست مرا

سرم از دایرهٔ صبر برون خواهد شد

شاید ار بگسلم این بند که در پاست مرا

از خیال حجر اسود و بوسیدن او

آب زمزم همه در عین سویداست مرا

دل من روشن از آنست که از روزن فکر

ریگ آن بادیه در دیدهٔ بیناست مرا

بر سر آتش سوزنده نشینم هردم

از هوای دل آشفته که برخاست مرا

دلم از حلقهٔ آن خانه مبادا محروم

کز جهان نیست جزین مرتبه درخواست مرا

عمر بگذشت، ز تقصیر حذر باید کرد

به در کعبهٔ اسلام گذر باید کرد

ناگزیرست در آن بادیه از خشک لبی

تکیه بر گریهٔ این دیدهٔ‌تر باید کرد

گرد ریگی که از آن زیر قدمها ریزد

سرمه‌وارش همه در دیدهٔ سر باید کرد

آب و نان و شتر و راحله تشویش دلست

خورد آن مرحله از خون جگر باید کرد

روی چون در سفر کعبه کنند اهل سلوک

از خود و هستی خود جمله سفر باید کرد

سر تراشیدن و احرام گرفتن سهلست

از سر این نخوت بیهوده بدر باید کرد

شرح احرام و وقوف و صفت رمی و طواف

با دل خویش به تقریر دگر باید کرد

یارب، امسال بدان رکن و مقامم برسان

کام من دیدن کعبه است و به کامم برسان

دولت وصل تو هرچند که خاصست، دمی

عام گردان و بدان دولت عامم برسان

جز به کام مدد و عون تو نتوان آمد

راه عشق تو، بدان قوت و کامم برسان

صبرم از پای درآمد، تو مرا دست بگیر

به سر تربت این صدر همامم برسان

چون هلال ار بپسندی که بمانم ناقص

به جمال رخ آن بدر تمامم برسان

هندوی آن درم، ار خواجه جوازی بدهد

صبح بیرون برو روزست به شمامم برسان

گر بدان روضه گذارت بود، ای باد صبا

عرضه کن عجز و زمین بوس و سلامم برسان

ای رخت قبلهٔ احرار بگردانیده

شرک را گرد جهان خوار بگردانیده

سکهٔ شرع ترا قوت این دین درست

بهر اقلیم چو دینار بگردانیده

کافران جمله ز شوق سر زلف تو کمر

در میان بسته و زنار بگردانیده

روز هجرت به لعاب دهنش خصم ترا

عنکبوتی ز در غار بگردانیده

سر عشقت دل عشاق به دست آورده

دست قهرت سر اغیار بگردانیده

شوق دیدار تو دولاب فلک را هر شب

ز آب این دیدهٔ بیدار بگردانیده

تحفه را هر سحری باد صبا از سر لطف

بوی زلف تو به گلزار بگردانیده

بوی مشک از سر زلف تو به چین آوردند

بت پرستان ختا روی به دین آوردند

آن عروسست کمالت که سر انگشتان

در قمر وصمت نقصان مبین آوردند

لشکر طرهٔ هندوی تو بر اهل ختا

ای بسا صبح که از شام کمین آوردند

تا حدیث تو نمود اهل معانی را روی

رخنه در قیمت درهای ثمین آوردند

دلشان سخت و سیه چون حجراسود بود

مردم مکه، که در مهر تو کین آوردند

خفتهٔ عشق تو هر روز فزون خواهد شد

خود چنینست، نگویم که: چنین آوردند

برق دل گرم شد از غیرت و بگریست چو ابر

اندر آن شب که یراق تو به زین آوردند

آن شب از هر چه به زیر فلک ماه بماند

جز تو چیزی نشنیدیم که آگاه بماند

جبرییل ارچه در آن شب ز رفیقان تو بود

حاصل آنست که در نیمهٔ آن راه بماند

چون براق تو بدید آتش برق عظمت

گشت حیران و در آن آخر بی‌کاه بماند

داشت هر رقعه وجود تو ز کثرت رختی

رخت آن رقعه چو پرداخته شد شاه بماند

آتشی در شجر اخضر هستی افتاد

چون شجر سوخته شده «انی اناالله» بماند

صبح با آن نفس سرد چو دیر آگه شد

از شب وصل تو با گریه و با آه بماند

دیدنی‌ها همه دیدی و بگفتی به همه

هر که باور نکند قول تو در چاه بماند

سر ز برد یمن، ای برق یمان، بیرون آر

دل کوته نظران را ز گمان بیرون آر

علم صدق به ایوان فلکها برکش

لشکر شرع به صحرای جهان بیرون آر

خار دریای دل ما ز فراق رخ تست

دسته‌ای گل ز در روضهٔ جان بیرون آر

هر نشانی که تو داری همه دیدیم، کنون

ز پس پرده رخ فتنه‌نشان بیرون آر

بی‌سخن‌های تو قلب دل ما زر نشود

کیمیای سخن از درج دهان بیرون آر

بدعت از هر طرفی سر به میان برد، دگر

تیغ اعجاز نبوت ز میان بیرون آر

ما ز کردار بد خویش ز جان در خطریم

این خطر بنگر و آن خط امان بیرون آر