جان بیاد لبت شکر خاید

دل بدندان غم جگر خاید

ظن سیری مبرکه لقمه خام

بخت پیر است و دیرتر خاید

دل آشفته بخت من تا چند

جای انگشت نیشتر خاید

آنکه گیرد مزاج پروانه

شعله چون میوه های تر خاید

بس که یابد حلاوت از پرواز

طایر شوق بال و پرخاید

لب شادی به بست یکچندی

عرفی اکنون لب دگر خاید