دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم

چراغ خانقاه شیخ و آتش خانه شان کردم

زبیم هجر و امید وصال آشفته دل بودم

زحیرت آشنا گشتم زخود بیگانه شان کردم

ز سوز مهوشان از درد چندان سوختم خود را

که بر شمع مزار خویشتن پروانه شان کردم

سبوها دوش در مستی شکستم لیک یکیک را

دگر برچیدم و بوسیدم و پیمانه شان کردم

ببزم بیغمان دوشینه بودم میهمان عرفی

زبس کز بهر دل بگریستم دیوانه شان کردم