ای عارض تو آینهٔ صنع الاهی

اسرار تو چون حسن رخت نامتناهی

در سایهٔ زلفت شدم ایمن ز تباهی

هر جا که زند چهرهٔ تو خیمهٔ شاهی

رفتی و فراق رخ تو می‌شکند دل

گر خون بشود از غم رویت چه کند دل

بی یاد لب تو نفس خوش نزند دل

با مهر اگر نسبت روی تو کند دل

باز آی که خون جگر از دیده روان شد

دریاب که جانم به جمالت نگران شد

دل در طلبت نعره زنان جامه دران شد

از وصل تو قانع به خیالی نتوان شد

ای چشم خرد از رخ ادراک تو محجوب

با عارض تو صورت یوسف نبود خوب

بی بوی تو روشن نشود دیدهٔ یعقوب

پا فرق ارادت ننهد بر در مطلوب

چون روی تو مه را نبود سیرت و اخلاق

اوصاف جمالت نتوان کرد بر اوراق

هر جور و جفائی که کنی بر من مشتاق

افغان نتوان کرد که در مذهب عشاق

ای نقش تو در دیدهٔ سودا زده حاضر

هرگز نکنی یاد من سوخته خاطر

بعد از من و تو گرد جهان روشن و ظاهر

وصف رخ خوب تو و درد دل ناصر