سویم آن بت بدخو دوش با درنگ آمد

با لب چو گل خندان بهر صلح و جنگ آمد

سرخوش و غزلخوانان با رباب و چنگ آمد

شب که مست و در بزمم یار شوخ و شنگ آمد

جلوه را سرافرازی داد قد رعنایش

کرد فتنه را بیدار خواب چشم شهلایش

دیده محو رخسارش هوش مست سودایش

بس که سینه لبریز است از می تماشایش

زلف همچو زنارش شیخ را ز مأوا برد

دست بسته زاهد را جانب کلیسا برد

خط ز رخ برون آورد عقل و هوش از ما برد

نوبهار ناز آمد دین و دل به یغما برد

آمد و قدح بر دست بر سر من مفلس

چهره چون گل رعنا چشم چون گل نرگس

انجمن پریشان شد شمع شد به غم مونس

یاد زلف عنبرسا شب برون شد از مجلس

هر که در جهان آمد خویش را به دریا زد

سر به کنج گمنامی عاقبت چو عنقا زد

پشت پای در عالم سیدا چو عیسی زد

همچو عارف بی خود دست او به دنیا زد