عشق چون آمد به دل در سینه غم نامحرم است

در دیار حاکم عادل ستم نامحرم است

اهل دل را نقش پا گر در حرم نامحرم است

من به جایی می روم کانجا قدم نامحرم است

خویش را ای گل به چشم عندلیبان جا مکن

دیده اغیار را روشن به خاک پا مکن

بهر طعن ما اسیران دفتری انشا مکن

ما اگر مکتوب ننوشتیم عیب ما مکن

هر که چون من دیده خود را کند بر روی دوست

سجده گاه او نباشد جز خم ابروی دوست

بوالهوس را نیست ره در صحبت دلجوی دوست

جای هر تر دامنی نبود حریم کوی دوست

ساقیا از عشرت می پیش من بکشا دهن

چون صراحی خنده یی دارم به حال خویشتن

خون دل می نوشم و با کس نمی گویم سخن

ای انیس عشق طعن بی غمی بر من مزن

بس که می ریزد به چشم خون حسرت بر کنار

بر سر مژگان من چون شمع باشد شعله یار

در فراق یوسف گل پیرهن یعقوب وار

خوشدلم گر دیده من شد سفید از انتظار

سیدا از صحبت ما دردمندان غافلند

باده گلبرگ در جوش است و رندان غافلند

ما چنین با عیش مشغولیم و یاران غافلند

عرفی از بزم نشاط ما حریفان غافلند