خبر از زلف او با جان غم پیوسته آوردم

عجب روز سیاهی بر سر این خسته آوردم

ز مکر آسمان عصمت خلاصم داد چون یوسف

برون خود را ازین نه خانه در بسته آوردم

نگاهم شد چو شاخ ارغوان از روی آن نوخط

در ایام خزان زین بوستان گلدسته آوردم

دری از قبله چون محراب واگردید بر رویم

به یاد خویش تا آن ابروی پیوسته آوردم

به باغ از نارسایی سرو می زد لاف رعنایی

چو قمری پیش قدش گردن بربسته آوردم

به فریاد آمد از جنباندن زنجیر در گوشم

سزای آنکه رو در خانه دربسته آوردم

کشیدم سیدا پا از بساط مردم دنیا

به کف امروز دامان دل وارسته آوردم