به کویت از سر خود سجده مقبل نمی دانم

به درگاه تو خود را بنده قابل نمی دانم

صف مژگان او زیر و زبر کردست عالم را

به دور نرگس او سحر را باطل نمی دانم

جفاجویی که چون خورشید تیغ او علم نبود

جهان را گر شبیخون آورد قاتل نمی دانم

در و دیوار در فریاد شد از پنبه گوشم

کسی را اینقدر از خویشتن غافل نمی دانم

بپا زنجیر شد یک سوزن بیرشته عیسی را

بلای بدتر از همراه ناقابل نمی دانم

حیات آدمی چون آب دایم رو به ره دارد

که من این کاروان را پای در منزل نمی دانم

گشادی می شود از عشقبازی بسته گیها را

به دستم گر فتد هر عقده یی مشکل نمی دانم

مرا هر چند همچون شمع آن بدخوی می سوزد

تمنای به غیر از سوختن در دل نمی دانم

نباشد سیدا آسایشی در عالم امکان

نظر تا می کنم این دشت را منزل نمی دانم