حمیدرضا نوشته:

نقل دیگری از این شعر توسط محمد اصفهانی خوانده شده:

یک چشم من اندر غم دلدار گریست
چشم دگرم حسود بود و نگریست
چون روز وصال آمد او را بستم
گفتم نگریستی نباید نگریست

👆☹

ناشناس نوشته:

به نظرم بار عرفانی این رباعی بسیار اثر گذار است اینکه انسان مراقبه لازم را دارد و متوجه این نکته است که کدام چشم بر غم دلدار اشک میریزد و کدام چشم نظاره میکند دلالت بر معرفت نفس دارد. البته حکم ثانویه نیز با عدالت سلزگار است و پاداش و کیفر را به اعمال کرده و ناکرده ما میدهند.پس میشود مقرر کرد اگر همراه نبودیم امروز هم نمیتوانیم از مواهبش برخودار شویم.« نباید نگریست»
در پایان آرزو میکنم کاش این ابیات ادامه می یافت.

👆☹

امین کیخا نوشته:

درود به جان پاکت ای ناشناس

👆☹