گنجور » مولانا » دیوان شمس » غزلیات

مولانا » دیوان شمس » غزلیات »

غزل شمارهٔ ۱۷۴

ز آتش شهوت برآوردم تو را

و اندر آتش بازگستردم تو را

از دل من زاده‌ای همچون سخن

چون سخن من هم فروخوردم تو را

با منی وز من نمی‌دانی خبر

چشم بستم جادوی کردم تو را

تا نیازارد تو را هر چشم بد

از برای آن بیازردم تو را

رو جوامردی کن و رحمت فشان

من به رحمت بس جوامردم تو را

نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی

حاشیه‌ها جمع شود / باز شود

تا به حال ۲ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...

مهراندوز در ‫۱۳ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۲ تیر ۱۳۸۹، ساعت ۱۲:۳۹ نوشته:

برخی اوقات عاشق به خاطر عشقی که به معشوق داره نمی خواد کسی به اون آزاری برسون...بعضی وقتها هم متوجه میشه یا حس میکنه که خطری معشوقش رو تهدید می کنه...به خاطر اینکه اون معشوق چشمش رو باز کنه و تصور نکنه که همه مثل عاشقش پاک و بی آلایش و خالص هستن...و امر بهش مشتبه نشه...اون رو آزار می ده تا حواسش رو بیشتر جمع کنه...به خاطر همین هم عاشق رو با این آزار و اذیتش مشغول میکنه تا هر چشم بدی اون رو الان یا بعدا آزار نده...البته معشوق مسلما ناراحت میشه و فکر میکنه که عاشق چرا این کار رو کرده...بعضی وقتها عاشق نمی تونه همه چیزهایی رو که حس کرده براش بگه...چون هر چی بگه ممکنه استدلالش برای اون معشوق قابل قبول نباشه...چون اون فقط اون آزار و اذیته رو دیده و لمس کرده...اون چیز که عاشق حس کرده خیلی وقتها عقلی هم نیست...از طرفی عاشق به خاطر زحمتی که برای معشوقش کشیده نمی خواد هر کس و ناکسی اونو اذیت کنه...به خاطر همین هم کمی آزارش می ده تا حواسش بیشتر جمع شه... در ضمن عاشق به خاطر احساس شدیدی که به معشوق داره طبیعیه که حس جنسی قوی هم نسبت به اون داشته باشه...حسی که نسبت به دیگران به اون شکل نداره...اون عاشق به خاطر اینکه معشوق فکر نکنه که نکنه این حس هوس باشه...این مساله رو تو خودش ممکنه موقتا سرکوب کنه و در نتیجه آتش دیگه ای براش گسترده میشه...آتشی که می تونه اون حس رو به درجه بالتری برسونه...اون حسیه که به تدریج اون دو نفر با هم یکی میشن...عاشق هر چیزی که میگه انگار از کلام معشوقه...وقتی هم که خودش رو نگاه می کنه انگار اونو میبینه...
خیلی وقتها معشوق ممکنه اینو احساس نکنه...و از اون بی خبر باشه...
این جاست که ممکنه اونو آزار هم بده تا حواسش رو جمع کنه...ولی بهش میگه که من توی درون خودم نسبت بهت جوانمردم...این برخورد من هم حکمتی داره...حاظر نیستم حتی اگه بدترین حرفها رو هم به خاطر رفتارم به من بزنی...کوچکترین بی احترامی بهت بکنم...چون مطمئن هستم زمان خیلی چیزها رو مشخص میکنه...و تو هم رسم جوانمردی رو پیشه کن...

replyپاسخگویی به این حاشیه flagگزارش حاشیهٔ نامناسب linkرونوشت نشانی حاشیه

سعادت در ‫۳ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۹، ساعت ۲۰:۳۹ نوشته:

ممنون مهراندوز جان بسیار بسیار عالی نوشتید استفاده کردیم خدا بهتون عوض بده

replyپاسخگویی به این حاشیه flagگزارش حاشیهٔ نامناسب linkرونوشت نشانی حاشیه

برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.

	غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
	راهنمای نوار ابزار
	پیشخان کاربر
	اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
	اعلان‌های کاربر
	ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
	خروج از حساب کاربری گنجور
	لغزش به پایین صفحه
	لغزش به بالای صفحه
	لغزش به بخش اطلاعات شعر
	لغزش به بخش حاشیه‌های شعر
	لغزش به بخش تصاویر نسخه‌های خطی، چاپی و نگاره‌های هنری مرتبط با شعر
	لغزش به بخش ترانه‌ها و قطعات موسیقی مرتبط با شعر
	لغزش به بخش شعرهای هم‌آهنگ
	لغزش به بخش خوانش‌های شعر
	لغزش به بخش شرح‌های صوتی
	فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
	فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
	کپی نشانی شعر جاری در گنجور
	کپی متن شعر جاری در گنجور
	به اشتراک‌گذاری متن شعر جاری در گنجور
	مشابه‌یابی شعر جاری در گنجور بر اساس وزن و قافیه
	مشاهدهٔ شعر مطابق قالب‌بندی کتاب‌های قدیمی (فقط روی مرورگرهای رومیزی یا دستگاه‌های با عرض مناسب)
	نشان کردن شعر جاری
	ویرایش شعر جاری
	ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
	شعر یا بخش قبلی
	شعر یا بخش بعدی

وزن:	فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری:	غزل
منبع اولیه:	ویکی‌درج

ورود به گنجور

غزل شمارهٔ ۱۷۴