|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر شاعر از معشوق خود میگوید که چگونه با خودشیفتگی و بیتوجهی به او، زیباییهای خود را به چشمی میکشد و خود را زینت میکند. او به ستمهای معشوق اشاره میکند و از او میخواهد که بس کند، زیرا هیچکس به اندازه او به او آسیب نزده است. شاعر از غم و اندوه خود در فقدان او میگوید و به نوعی از معشوق میخواهد که عشق واقعی را درک کند. در نهایت، شاعر به تأثیر خیال معشوق بر خود اشاره میکند و زیبایی او را به ستارهای در آسمان تشبیه میکند.
هوش مصنوعی: تو برای خودت زینت و زیبایی میسازی، در حالی که به دیگران توجهی نداری و فقط به زیباییهای خود پردازی.
هوش مصنوعی: از ظلم و ستمی که کردی، دیگر بس کن؛ به خاطر چه دلی میخواهی اینقدر ادامه بدهی؟
هوش مصنوعی: غمهای من چنان است که گویی باعث مرگ میشود و تو با این حال، مرگ را برای من دلپذیر و شیرین میکنی.
هوش مصنوعی: اگر از محبت بگذری و بگویی که من باید محبت کنم به تو، در حالی که تو خود این کار را نمیکنی.
هوش مصنوعی: تا زمانی که ما هستیم و تو را در یاد میآوریم، چشمان خسرو پر از ستارههای زیبا میشود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.