حرف آخر قافیه

شماره ۱: امروز چو کاسۀ سرت هست به‌جا

شماره ۲: چندان لگد تجربه زد بر گل ما

شماره ۳: زین فرش‌زمین که سقف او گردون است

شماره ۴: پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است

شماره ۵: هر ذره که در خاک زمینی بوده‌است

شماره ۶: یک تن خبر مرگ تو ننیوشیده است

شماره ۷: هر جان شریف کو شناسای ره است

شماره ۸: هر خاک که زیر پای هر نادانی است

شماره ۹: چون ابر به نوروز رخ لاله بشست

شماره ۱۰: بشنو سخنی که جز سرانجام تو نیست

شماره ۱۱: در پردۀ اسرار کسی را ره نیست

شماره ۱۲: آن قصر که بهرام در او جام گرفت

شماره ۱۳: زین بحر وجود آمده پیدا ز نهفت

شماره ۱۴: کس مشکل اسرار فلک را نگشاد

شماره ۱۵: چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد

شماره ۱۶: از گردش تو ای فلک گردا گرد

شماره ۱۷: حیی که به‌قدرت سر و رو می‌سازد

شماره ۱۸: گفتم که دلم ز علم محروم نشد

شماره ۱۹: این چرخ چو آسیا بر آسوده نشد

شماره ۲۰: هم دانۀ اومید به خرمن ماند

شماره ۲۱: ز آن گه که نهاد خلق بنهادستند

شماره ۲۲: چون قاعدۀ وجود ما بنهادند

شماره ۲۳: در دهر چو آواز گل تازه دهند

شماره ۲۴: در پشت من از زمانه تو می‌آید

شماره ۲۵: سنت بکن و فریضۀ حق بگزار

شماره ۲۶: چرخا فلکا نه عقل داری نه بصر

شماره ۲۷: آنی که نبودت به خور و خواب نیاز

شماره ۲۸: ای پیر خردمند بگه‌تر برخیز

شماره ۲۹: مرغی دیدم نشسته در مشهد طوس

شماره ۳۰: در کاس تو جرعه‌ای اگر هست بکش

شماره ۳۱: از آمده‌ها ترش مکن چهرۀ خویش

شماره ۳۲: بسیار تحیر است در دور فلک

شماره ۳۳: ایام زمانه از کسی دارد ننگ

شماره ۳۴: از جرم گل سیاه تو اوج زحل

شماره ۳۵: هان تا ننهی ز دست یک ساعت جام

شماره ۳۶: دشمن به غلط گفت که من فلسفی‌ام

شماره ۳۷: زهر است غم جهان و می تریاکم

شماره ۳۸: زآن پیش که از زمانه تابی بخوریم

شماره ۳۹: ماییم که اصل شادی و کان غمیم

شماره ۴۰: اسرار فلک را نه تو دانی و نه من

شماره ۴۱: قومی متحیرند در کوی یقین

شماره ۴۲: ای خواجه بدان کین فلک بیهده‌ دو

شماره ۴۳: یک جرعه می کهن ز ملکی نو به

شماره ۴۴: از آتش و آب و باد و خاکیم همه

شماره ۴۵: تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

شماره ۴۶: چون فارغی ای ‌دوست ز هر اسراری

شماره ۴۷: آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی

شماره ۴۸: زاهد نکند به زهد سود ای ساقی

شماره ۴۹: ای دوست حقیقت شنو از من سخنی