زهی عذار تو دارالقرار مردم چشم

درون چشم تو جای قرار مردم چشم

سواد خال تو هندوچه ی حدیقه ی جان

بیاض روی تو باغ بهار مردم چشم

هلال ابروی تو طاق منظر دیده

قد تو نارون جویبار مردم چشم

لب تو چشمه ی آب حیوة خضر روان

خط تو نافه ی مشگ تتار مردم چشم

هوای روی تو بستانسرای دیده ی دل

فضای کوی تو دارالقرار مردم چشم

حدیث لعل تو نقل و شراب مجلس روح

خط و عذار تو لیل و نهار مردم چشم

ببوی زلف تو خرم دل نسیم بهار

بروز روی تو خوش روزگار مردم چشم

شکسته از لب لعلت دل عقیق یمن

گرفته از می سحرت خمار مردم چشم

خط غبار توام روزنامه ی دیده

خیال چشم توام یار غار مردم چشم

نزول کرده ز جور تو خونیان و سرشک

درین دو حجره ی گوهر نگار مردم چشم

چنانک آتش مهر تو آبرویم برد

ببرد آب رخت آب کار مردم چشم

روان بروی در آید سرشک گرم رُوم

اگر عنان کشد از شهسوار مردم چشم

مرا که آینه داری کنم بچشم ترا

بود جمال تو آئینه دار مردم چشم

دکان دیده پرست از جواهر بحرین

فرو گرفت یمین و یسار مردم چشم

کنند جوهریان سراچه ی چشمم

عقود لؤلؤ لالا نثار مردم چشم

دلم چو خیل خیال تو در رسد گوید

که ای بقصد من خسته یار مردم چشم

بیا که جات کنم بر کنار مردم چشم

زیادتم چه دهی انتظار مردم چشم

تو در میان حریفان و خفته مست و خراب

خیال چشم توام در کنار مردم چشم

زدیده بانی چشمم چه سود از آنک سرشک

بلحظه یی بگشاید حصار مردم چشم

عجب که جعفر سفّاح چشم خونبارم

نمیرود ز پی کارزار مردم چشم

مرا ز مهر تو گوئی که ابر نیسانست

بعینهُ مژه سیل بار مردم چشم

چو کرد مردم چشمم نظر بجانب تو

دلم زره بشد از رهگذار مردم چشم

شوم مقیم درت تا بروی من چه رسد

ازین دو هندوک نابکار مردم چشم

ز بسکه سرخ برآید سرشک من هر دم

گمان برند که شد شرمسار مردم چشم

چو خون خویش کند بر من شکسته حلال

چرا بجان نشوم دوستدار مردم چشم

اگرچه اجرای و ادرار من ز خون دلست

شدم بعهد تو ادرار خوار مردم چشم

بگیردم نمک آبدیده در دیده

بچشم اگر نشوم حقگزار مردم چشم

ز مهر گلشن حسن تو خار مژگانم

کند بخون جگر خارخار مردم چشم

غبار خط تو بر آب چون بر اندیشم

بآب دیده بشویم غبار مردم چشم

خیال لعل تو گویی بچشم من آبیست

که هست منبعش از چشمه سار مردم چشم

کشید نقش تو خط در نگارخانه چین

ببرد صورتت آب نگار مردم چشم

نکرد مثنوی دیده ابن مقله سواد

مگر مدیح خداوندگار مردم چشم

چراغ چشم جهان آنکه روشنست که هست

نهان حکم قضاش آشکار مردم چشم

مدار مرکز عالم که فرض عین بود

بگرد مرکز قصرش مدار مردم چشم

خدایگان جهان رکن دین عمید الملک

فروغ دیده ی چرخ افتخار مردم چشم

مه سپهر جلال انک خاکبوس درش

بود بعین رضا اختیار مردم چشم

بآب روی بود اعتبار مردم و من

بخاک پاش کنم اعتبار مردم چشم

زهی بصورت و معنی چو مردم دیده

عزیز کرده ی صورت نگار مردم چشم

تو آن سپهر جنابی که نعل شبرنگت

شه سپهر کند گوشوار مردم چشم

بسعی تست که دادست پرده دار بصر

درون منظره ی دیده بار مردم چشم

بفرّ دولتت از نرگسی والا شد

درین حدیقه شعار و دثار مردم چشم

ز بهر صدر تو کس قالیی نبافت چنین

مرصع از گهر شاهوار مردم چشم

بگاه مدح تو باشد جریر واعشی را

سواد شعر چو آبم شعار مردم چشم

عروس طبع من آن ماه عنبرین موسیت

که هست باغ رخش لاله زار مردم چشم

کند رکاب فلک سای نعل که کوبت

سوار عرصه گردون سوار مردم چشم

همیشه تا بود آهوی چشم خوبانرا

بروبهی دل شیران شکار مردم چشم

سواد مدح تو بادا بیاض چشم و مباد

بجز نوشتن مدح تو کار مردم چشم