الروض قد تبسم و الغیم قد بکا ‌‌

و الصبح قد تبلّج والدیک قد حکی

تا کی چو چنگ ناله کنم چون قدح بکا

اکنون که گل بطرف چمن برد متکا

در آفتاب زن ز می دلفروز تاب

وز آب منجمد بفروز آتش مذاب

زینسان که چشم شوخ تو مستست و من خراب

گر زانک تشنه می رم و بارم ز دیده آب

تا کی ز راه کعبه به بتخانه خوانیم

سوزی بسان شمعم و پروانه خوانیم

گاهی بگنج و گاه بویرانه خوانیم

رخ چون پری نمائی و دیوانه خوانیم

می ده که بر کشید خور خاوری علم

در گردش آر خون سیاوش ز جام جم

بشنو نوای مرغ بر آهنگ زیر و بم

تا مشکبو شود نفس باد صبحدم

خواجو فسون مخوان و بترک فسانه گیر

چون صبح در دمید شراب شبانه گیر

سرو چمن برقص درآمد چمانه گیر

همچون خضر ز ظلمت گیتی کرانه گیر