الروض قد تبسم و الغیم قد بکا ‌‌

و الصبح قد تبلّج والدیک قد حکی

تا کی چو چنگ ناله کنم چون قدح بکا

اکنون که گل به طرف چمن برد متکا

در آفتاب زن ز می دلفروز تاب

وز آب منجمد بفروز آتش مذاب

زین سان که چشم شوخ تو مست است و من خراب

گر زانک تشنه میرم و بارم ز دیده آب

تا کی ز راه کعبه به بتخانه خوانی‌ام

سوزی به سان شمعم و پروانه خوانی‌ام

گاهی به گنج و گاه به ویرانه خوانی‌ام

رخ چون پری نمایی و دیوانه خوانی‌ام

می ده که بر کشید خور خاوری علم

در گردش آر خون سیاوش ز جام جم

بشنو نوای مرغ بر آهنگ زیر و بم

تا مشکبو شود نفس باد صبحدم

خواجو فسون مخوان و به ترک فسانه گیر

چون صبح در دمید شراب شبانه گیر

سرو چمن به رقص درآمد چمانه گیر

همچون خضر ز ظلمت گیتی کرانه گیر