کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۵۷ هر کس که رخ و قد نگارم بیند بروی گل و سرو و شمع را نگزیند نه سرو بایستد بجای قد او نه شمع بجای روی او بنشیند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این بیان به زیبایی و جذابیت خود اشاره می‌کند و می‌گوید هر کسی که او را ببیند، دیگر به گل و سرو و شمع توجهی نخواهد کرد. او معتقد است که هیچ سرو و شمعی نمی‌تواند جایگزین قد و روی او شود.
هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و آهنگین بودن من را ببیند، به گل و سرو و شمع توجهی نخواهد داشت.
هوش مصنوعی: نه هیچ درختی می‌تواند جای قد او را بگیرد و نه هیچ شمعی می‌تواند جای درخشش چهره‌اش باشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
هر کس ، که نهاد کار ما می بیند
دامن ز وفای ما همی در چیند
روزی ، که ز منزل بقا برخیزد
کس نیست که در ماتم ما بنشیند
گردون چو نشست و خاست تو میبیند
با خلق همان شیوه چرا نگزیند
چون بنشینی باد سخا برخیزد
چون برخیزی گرد ستم بنشیند
آن را که بلطف خویش حق بگزیند
بر باطن او گرد جفا ننشیند
نیک و بد اغیار ز دل بر چیند
در هر چه کند نظاره حق بیند
هر کو شرف خدمت تو بگزیند
فارغ شود از جهان و خوش بنشیند
والله که مبارک شود آن کس را روز
کز اول بامداد رویت بیند
هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند
باید که دمی بی صنمی ننشیند
دانم که ز دیده بهگزینتر نبود
او نیز جهان بمردمی میبیند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.