کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۵۷

هر کس که رخ و قد نگارم بیند

بروی گل و سرو و شمع را نگزیند

نه سرو بایستد بجای قد او

نه شمع بجای روی او بنشیند