به زخم تیر جفا مرهم عتاب چراست
نمک به روی نمک بر دل کباب چراست؟
فلک به تشنه‌لبان قطره را شمرده دهد
به عاشقان، کرمِ اشک بی‌حساب چراست؟
تمام نسل بزرگان اگر نکو باشند
ز بحر زاده تنک ظرفی حباب چراست؟
ز ذوق فقر و فنا بی‌خبر چه می‌داند
که جغد معتکف خانهٔ خراب چراست؟
تو در کنار کسی در نیامدی به خیال
کمر همیشه در آغوش پیچ و تاب چراست؟
شبی است عمر طبیعی چو شمع عاشق را
به قتل سوختگان پس ترا شتاب چراست؟
گزک ضرور نباشد شراب غفلت را
دلت بر آتش حرص اینقدر کباب چراست؟
کلیم مرغ دل بال و پر شکستهٔ ما
همیشه در قفس از چنگل عقاب چراست؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به مسائل عاطفی و اجتماعی می‌پردازد و با زبانی استعاری به نقد و بررسی رنج‌ها و دردهای بشر می‌پردازد. شاعر از زخم‌های عاطفی و تنهایی سخن می‌گوید و به ناتوانی در یافتن آرامش و شادکامی اشاره می‌کند. او از بی‌عدالتی‌هایی که در جامعه وجود دارد گلایه می‌کند و به این حقیقت اشاره دارد که در عین حال که بزرگانی در جامعه وجود دارند، هنوز شکاف‌ها و مشکلاتی وجود دارد که باعث رنج مردم می‌شود. همچنین شاعر به جبر زمان و سرنوشت، فقر و فنا، و ناکامی در عشق و زندگی اشاره دارد. در نهایت، او به بیان حسرت و ناامیدی می‌پردازد و به حالت دل شکسته خود و دیگران به عنوان نمادی از فشارهای دنیوی اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به رابطه‌ی درد و رنج اشاره می‌کند. او از این می‌پرسد که چرا برای زخم ناشی از تیر جفا، تنها عتاب و سرزنش وجود دارد، در حالی که بر روی درد و رنج دل نیز نمک می‌پاشند. به عبارتی دیگر، او به ناتوانی در درمان دردهای عاطفی و مصیبت‌های ناشی از رفتارهای ناعادلانه اشاره می‌کند و از این وضعیت گلایه دارد.
هوش مصنوعی: آسمان به تشنه‌لبان تنها یک قطره آب می‌دهد، اما اشک عاشقان به طور بی‌حساب و فراوان جاری است. این نشان‌دهنده‌ی بی‌نصیب بودن آنها از مهر و محبت است.
هوش مصنوعی: اگر تمام نسل بزرگان خوب و نیکو باشند، پس چرا حبابی که از آب به وجود می‌آید، ناشی از ظرفی کوچک و نازک است؟
هوش مصنوعی: کسی که از خوشحالی فقر و از نابودی خودش بی‌خبر است، نمی‌داند چرا جغدی که در یک خانهٔ ویران نشسته، به آنجا پناه برده است.
هوش مصنوعی: تو هرگز در کنار کسی نبودی، اما همیشه به یاد کمر کسی که در آغوشش پیچ و تاب می‌خوردی، هستی.
هوش مصنوعی: عمر طبیعی انسان مانند شمعی است که در حال سوختن است، پس چرا تو اینقدر عجله داری؟
هوش مصنوعی: هرگز نیازی نیست که شراب خواب‌آلودگی بنوشی، چون دل تو بر اثر حرص و طمع به شدت در حال سوختن و آسیب دیدن است.
هوش مصنوعی: دل ما مانند پرنده‌ای است که بال و پرش شکسته و همیشه در قفس در محاصرهٔ عقاب‌ها قرار دارد. چرا این چنین است؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.