رخی زآتش می رشک ایمن ست ترا
چراغ بزم ز روی تو روشن است ترا
به پیچ و تاب اگر تن دهی چو جوهر تیغ
همیشه پشت به دیوار آهن است ترا
به زور پستی فطرت فتاده ای به زمین
فراز عرش وگرنه نشیمن است ترا
تهی ز خویش شدی گرچو کسوت فانوس
فروغ شمع غباری به دامن است ترا
ز ما و من بگذر تا زمن شوی جویا
ز من نه ای تو اگر کار با من است ترا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این اشعار به توصیف زیبایی و شکوه انسانی می‌پردازد که تحت تأثیر فطرت و ویژگی‌های خویش قرار گرفته است. شاعر به فرد اشاره می‌کند که باید از محدودیت‌ها و پستی‌های زندگی عبور کند تا به حقیقت و هویت واقعی خود برسد. او به نوعی تشویق می‌کند که از تعلقات دنیوی گذر کرده و به جستجوی معنای عمیق‌تری از زندگی بپردازد. در نهایت، اشاره به این دارد که فرد باید از مرزهای منیت و خودخواهی عبور کند تا بتواند به حقیقت وجودی خود نزدیک‌تر شود.
هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند آتش است و من به تو حسادت می‌ورزم. نور بزم ما به خاطر زیبایی تو روشن است.
هوش مصنوعی: اگر به پیچ و خم‌های زندگی تسلیم شوی، مانند تیغی که همیشه از پشت به دیوار آهنی می‌چسبد، در نهایت به موقعیت ضعیفی دچار خواهی شد.
هوش مصنوعی: به خاطر ضعف و پستی فطرت، به زمین افتاده‌ای، در حالی که شایسته‌ی نشستن در عرش هستی و در واقع، جایگاه تو در اوج و بلندی است.
هوش مصنوعی: اگر خود را از درون خالی کنی، حتی اگر مانند فانوس نورانی باشی، باز هم غباری از خاموشی و تاریکی بر دامن تو خواهد نشسته است.
هوش مصنوعی: برای رسیدن به معرفت و شناخت واقعی، از تفکرات و خواسته‌های فردی عبور کن. اگر واقعاً به من اهمیت نمی‌دهی و فقط به دنبال خودت هستی، کار ما با هم نخواهد بود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.