با شیخ خانقاه می ناب می زنم

ساغر بطاق ابروی محراب می زنم

در دیده ام خیال تو هر دم بصورتیست

هر لحظه نقش تازه ای بر آب می زنم

رسوائیم ز یاد بناگوش او فزود

می در حجاب چادر مهتاب می زنم

دستم به کار سینه نیامد اگر ز ضعف

مشت از تپیدن دل مهتاب می زنم

زاهد تو و صلاح و عبور از پل صراط

من رند می پرستم و بر آب می زنم

جویا ز گریه ای که عطا شد بدیده ام

صد طعنه بر روانی سیلاب می زنم