اینکه با چهر تو چون سحر مبین است آفتاب

در پناه خال هندویت مکین است آفتاب

زلف زنار ترا بسته بچین است آفتاب

ازلبت همسایه باروح الامین است آفتاب

ای میانت درکمر همچون زیان اندر بسود

وان کمرگر ازمیانت کاست برحسنت فزود

صولجان زلفت ازخورگوی زیبائی ربود

گوئی از عشق مه روی تو بر چرخ کبود

هجر زلف پرده سازت شد چو دلرا پرده سوز

رفت عمری بس دراز و من گرفتارم هنوز

تا خطت ننگیخته خرمن زشب برگرد روز

دارم از ماهیت خورشکی ایمه رخ فروز

زاهدی کز چشم شوخت رمزی از مستی شنفت

با مژه خام ره میخانه را از وجد رفت

ایکمانکش طاق ابرویت بتیر غمزه جفت

دوش خواندم آفتابت عقل روشن رای گفت

تانه گرد راهت اندر دامنی منزل کند

هرکجا خاکیست چشمم زاشک حسرت گل کند

کو مرا بختی که بر سوی منت مایل کند

رخ بزلفت زابروان و مژه صید دل کند

ایکه مه بهر نثارت جان نهاده برطبق

گل به پیش چهر تو پیچده ازخجلت ورق

آب با اندام تو نتواند از صافی نطق

چون به می خوردن نشینی وز رخت خیزد عرق

ای روان افزا تکلم از لب چون قند تو

صد چو شیرین کوهکن از شور شکر خند تو

قصه ماه و قصب با عاشقان پیوند تو

آفتاب انوری لیکن کجا مانند تو

راستی زلف کجت نامد اگر دزدی دغل

پس چرا زان پاک رخ خورشید دارد در بغل

گرچه روی تو چو خورشید است درخوبی مثل

زآفتابت به نشاید خواند زیرا کز ازل

آنکه در اخلاف آدم تا فلک دارد بیاد

خردسالی با خرد اینگونه از مادر نزاد

همچو بخت خود جوان اما بهر پیر اوستاد

ماه اقران ملجا ایران امین الملک راد

شه بدین نوخیزی افزود ازسترگان جرگهش

زانکه توام زاده ای با بخت خود داند شهش

شه پرستیدن طریقش پارسائی شیمه اش

زاشتیاق سجده افلاک رفعت درگهش

گرنه سطح کاخ او را پاسبانست آسمان

پس چرا از کهکشان بسته میانست آسمان

هر کجا قدر وی آنجا بی نشانست آسمان

آسمانش خوان اگر رکن زانست آسمان

گرچه درعالم از او هر گوشه ملک معظمی است

لیک در ذاتش زدانش طرح دیگر عالمی است

زیر ظل رایتش هر دیو از حشمت جمی است

حلقه گردون بر انگشت جلالش خاتمی است

چون به کاری از رجال اقدام بر تدبیر شد

هر چه او فرمود تاج تارک تقدیر شد

تیر دوراندیش عزمش را قضا نخجیر شد

همچو کیهان سیر رایش ازچه عالمگیر شد

ایکه جز در فرض نتوان دید تمثال ترا

در شهود ازغیب فرآید همی فال ترا

ملک و ملت را زمام اندر کف اجلال ترا

خنگ صرصر پوی شهلان کوب اقبال ترا

از فروزان اختر تو کامگار است آسمان

وز طربزا دوره ات در افتخار است آسمان

صدره اندر چنگ یک حکمت دچار است آسمان

یسر افزا موکبت را در یسار است آسمان

اطلس گردون خیام شوکتت را دامنی است

آسمان انجم از زر نوالت مخزنی است

خلد و نیران مهر و قهرت را کهین پاداشنی است

ابلق چرخت در اصطبل غلامان توسنی است

فراکلیل تو را با فرقدانست اقتران

فتح را برجنبش کلکت زجانست ارمغان

از وجودت بر روان کن فکانست امتنان

عیسی جاه تو را برآستانست آسمان

با سفیران تو مه گم گشته پیکی راه جوی

نزد بوابت زحل دون پایه ای زارذال کوی

با ضمیرت آفتاب افسرده ای بیهوده پوی

باورش گر نیست بارای تو گردد روبروی

داورا یکره گرم مهر تو نفزودی شعف

کین هفت اختر هزاران باره ام کردی تلف

زیبدار صد گونه جیحون را برافزائی شرف

شمس شیر رایتت راشش جهت اندر کنف