تبارک الله ای ماه ناصری مآت

به مهر کوش که افکنده ظل الهی ذات

رخ ملک به چنین روز تافت بر ذرات

به سان جلوهٔ مصباح قدس از مشکات

کلاه را دگر از ناز کج گذاشته بخت

ز وصل فصل حمل مست شد برودت سخت

پر از زمرد نارس ز سبزه جیب درخت

پر از رسیده عقیق از شقیق که را رخت

الا که شیرهٔ جانستی و خمیرهٔ شرم

کرم نمای و بده جامی از عصارهٔ کرم

خصوص حال که چرخ از زمین برد آزرم

شخ از درشتی دی رست و شاخ گل شد نرم

الا که چهر تو برف است و لعل تو شنگرف

ربوده عکس ز شنگرفت آن رخ چون برف

رسد بهار و در این ظرف کم من کم ظرف

مدان که عمر کنم جز به شاهد و می صرف

خوش است از لبت این فصل نغمه اشنفتن

نبیذ خوردن و رندانه پیش هم خفتن

نخواهد این همه بر بی‌زری‌ام آشفتن

گرفتم ار نخرند از من این گهر سفتن

فرخ ز مرکز ماهی گذشت از بر ماه

به تهنیت مترنم شد السن وافواه

ز یک طرف طرب از جشن ناصرالدین شاه

ز یک طرف شعف از رستن صنوف گیاه