شاه لاهوت گذر خسرو ناسوت گذار

گشت چون بیکس و شد بر زبر اسب سوار

دخت و اخت وزن و فرزند و کنیزان نزار

ازحرم زد بدو چارش صف هشتاد و چهار

در یمینش بگلو بوسه زنان خواهر او

در یسارش بسم اسب رخ دختر او

در جنوبش بفغان عصمت جان پرور او

در شمالش به جزع عترت بی یاور او

شه بصد جهد برون زد علم از عالم جسم

لیکن افتاد دل از عالم روحش بطلسم

دید زارواح رسل تا بملایک همه قسم

هردمش از پی نصرت همه خوانند باسم

ملک آب بگفت امرکن ای جان دوکون

تا من این فرقه کنم غرقه چو قوم فرعون

یا بنوش آب الا آب خضر را تو زعون

بلکه درآب خضر بی تو نه رنگ است و نه لون

ملک آتش گفت ایکه تو آن مظهر بیم

که خورد آب زجوی سخطت نار جحیم

رخصتی تا که زنم شعله برین جیش لئیم

که مرا بردن فرمان تو فخریست عظیم

ملک باد بگفت اذن ده ای لجه جود

تا بر انداز مشان نام زاقلیم وجود

خود شوند ارهمه چون طایفه عاد و ثمود

از دمی بر گسلانم من از آنجمله عقود

ملک خاک که در مغز بسی بودش شور

گفت ای صد چو سلیمان بحضور تو چو مور

عجز من بین و اجازت ده و برتاب ستور

تا چو قارون همه را زنده نمایم درگور

چون ملکهای عناصر باسف بازشدند

عرشیا جمله سوی فرش بپرواز شدند

نی زحق یاوریش را همه ممتازشدند

جان بکف برزده صف همدم و همراز شدند

خواست تا بر رخشان صیحه زند جبرائیل

جست تا ازکفشات رزق ستد میکائیل

رفت تا بر سرشان صور دمد اسرافیل

تاخت تا از تنشان روح برد عزرائیل

شد بمیدان و محاسن بکف دست نهاد

گفت ای قوم اگرم باز ندانید نژاد

منم آنکس که نبی بوسه بلبهایم داد

این سخن را همه بشنیده و دارید بیاد

عوض یاری او سنگ زدندش بجبین

خون پیشانی او رفت بگردون ز زمین

هرکماندار زدش تیر به پیکر زکمین

هر ستمکار زدش نیزه به پهلو ازکین

آمد از زخم فزون از بر اسب بزیر

جسمش از نیزه چو در بیشه نهان گردد شیر

بیمناکان پی خون ریختنش گشته دلیر

برق شمشیر همی تافت ببرق شمشیر