چون خاک شوم گر گذری سوی مزارم

بوی جگر سوخته یابی ز غبارم

چون رفتنی است از تنم این جان بلاکش

آن به که به خاک سر کوی تو سپارم

در گلشن جان می شکفد صد گل شادی

زان غنچه که در سینه ز پیکان تو دارم

هر دم کنم از خون جگر خاک رهت گل

تا روزنه دل به رخ غیر برآرم

نی لایق تشریفم و نی در خور بیداد

یارب من بیدل به جهان بهر چه کارم

در بوته هجران چو زرم گر بگدازی

دیگر نشود بر محک عشق عیارم

هم لطف تو فرمود که جامی سگ مایی

ورنه من بیدل چه کسم در چه شمارم