ارسطو که در حکمت استاد بود

و زو کشور حکمت آباد بود

پی طالبان بود دور از حرم

یکی خانه اش نام بیت الحکم

بدان خانه هر گه برون آمدی

ز هر سو دو صد ذوالفنون آمدی

به شاگردیش صف کشیدی همه

می صرف حکمت چشیدی همه

یکی روز نامد برون تا به دیر

شد از انتظارش دل جمله سیر

بیایید گفتند تا یک به یک

زنیم از سخن نقد خود بر محک

دو سه نکته از حکمت آریم پیش

نماییم ازان حاصل کار خویش

یکی گفت کای گم به راه هوس

همین گمرهیت اندرین راه بس

که نبود امید تو در هیچ کار

به فضل خداوندگار استوار

به کار آر علمی که آموختی

مکش مشعلی را که افروختی

چو دانش به سوی کنش رهبر است

کنش مایه دانش دیگر است

بکش بر جهان عطف دامان ناز

که پیش تو افتد به خاک نیاز

بود این جهان زاغ مردارخوار

جهان دگر رشک باغ بهار

به تن مایه قوت این زاغ باش

به جان طایر شاخ آن باغ باش

دوم گفت گیتی یکی گلشن است

خدا جوی را دیده روشن است

خدا را به او بین و او را مبین

به بی رنگ شو رنگ و بو را مبین

بود خانه دل حریم خدای

مکن جز خدا را در آن خانه جای

چه لایق به قانون فرزانگی

که با حق کند خلق همخانگی

سیم گفت کین چند روز حیات

بود نقد گنجینه کاینات

خوش آن کس که راه خرد را گزید

بداد آن و عمر ابد را خرید

چهارم بدین نکته لب را گشود

که آینده آید چه دیر و چه زود

خوش آن کس که آب رخ خود نریخت

به نیکش رخ آورد و از بد گریخت

گذشته چو مرغیست جسته ز دام

ازو نیست در دست تو غیر نام

برایش نه غمگین و نی شاد باش

به کلی ز فکر وی آزاد باش

ز جان و دل پنجم این نکته خاست

که هر کس به حق راست با خلق راست

چو با حق کند بنده ناراستی

نیاید ازو هیچ جا راستی

مساق سخن چون بدینجا رسید

ز در ناگه آن پیر دانا رسید

بگفتا که در وقت این انتظار

کدامین سخن بودتان اختیار

بگفتند آنها که بگذشته بود

نوابخش گوش و زبان گشته بود

چو پیر آنچه گفتند با او شنفت

چو غنچه بخندید و چون گل شگفت

به گوش سکندر رسید این خبر

بفرمود تا عقدهای گهر

ببردند و زان رشته بگسیختند

به فرق فلک سایشان ریختند

ازیشان کسی سر به بالا نکرد

نظر در گهرهای والا نکرد

ارسطو به تحسینشان لب گشاد

که این عقل و دین از جهان گم مباد

بر آن چند دعوی که پرداختید

ز همت بلندی گوا ساختید

به هر کار کاینجا رساندید رخت

بگیرید دامان آن کار سخت

به آن صید اقبال دیگر کنید

رخ همت از به به بهتر کنید

بیا ساقیا می روانتر بده

سبک باش و جام گرانتر بده

به کف باده در ساغر زر درآی

چو به داری از به به بهتر گرای

بیا مطربا بر یکی پرده ایست

مکن کین عجب جانفزا پرده است

به هر پرده رازی بود دلنواز

که آن را ندانند جز اهل راز