یک شبی از صبح دل افروزتر

وز شب و روز همه فیروزتر

طره او نافه دولت گشای

غره او نور سعادت فزای

بارقه لطف درافشان در او

ابر عنایت گهر افشان در او

خواجه که آمد دو جهان بنده اش

کرد مدد دولت پاینده اش

عشق رگ جانش کشیدن گرفت

دل پی جانانش طپیدن گرفت

بر مژه از اشک ره خواب زد

راه طلب از ز سرشک آب زد

چون نم آن ابر کرامت نثار

باز نشاند از ره مقصد غبار

قاصدی از کشور نورانیان

پاک ز آلایش ظلمانیان

آمد و آورد براقی چو برق

پیکری از نور قدم تا به فرق

اوج سپر همچو شهاب اشهبی

چرخ ممر همچو قمر کوکبی

رفتن او جستن تیر از کمان

جستن او حجت طی مکان

پیش نرفته نظر از گام او

بود به هم جنبش و آرام او

گفت که ای ساقی ابرار خیز

جرعه بر این گنبد دوار ریز

ساخته ای عرش برین فرش را

فرش قدم کن چو زمین عرش را

راهرو راسترو «ماغوی »

رهبر روشن نظر «ماطغی »

خلعت اسری به برانداخته

جامه شب رفتن ازان ساخته

پای درآورد به پشت براق

خواند بر آفاق که هذا فراق

تافت ز بیت الحرم او را لگام

زد به طواف حرم قدس گام

بود ازو گام نهادن همان

در حرم قدس ستادن همان

باز از آنجا کمر عزم جست

روی سفر کرد به قصر نخست

شد به در خانه ماه آفتاب

یافت به یک حلقه زدن فتح باب

رفت در آن خانه به صد عز و ناز

خانه نشینان به هزاران نیاز

سجده کنان بوسه به پایش زدند

طبل دعا کوس ثنایش زدند

کای به درت ملک و ملک ملتجی

جئت الینا و لنعم المجی

آمدی و آمدنت بس خوش است

دیدن روی تو عجب دلکش است

خاک رهت بر سر ما تاج باد

هر شب عمرت شب معراج باد

خانه به خانه به همین رسم و راه

سایه طوبی شدش آرامگاه

باز برافراخت از آنجا لوا

رو به سراپرده «ثم استوی »

همنفسش زد نفس «لو دنوت »

زو شرف همنفسی گشت فوت

پای ازان پایه فراتر نهاد

عرش به زیر قدمش سر نهاد

خرقه تن را ز تن جان فکند

بر کتفش خلعت احسان فکند

آن که ازین خرقه مجرد شده

جاذبه شوق یکی صد شده

خیمه برون زد ز حدود و جهات

پرده او شد تتق نور ذات

تیرگی هست ازو دور گشت

پردگی پرده آن نور گشت

کیست کزان پرده شود پرده ساز

زمزمه ای گوید ازان پرده باز

هست ز پرده بدر این گفت و گوی

به که شود مختصر این گفت و گوی

خواجه در آن پرده چو دید آنچه دید

وانچه نیاید به زبان هم شنید

یافت اجازت که ز اقلیم راز

راحله راند به حریم مجاز

کرد گذر بر صف افلاکیان

شد ز تواضع شرف خاکیان

آمد و بر ریگ حرم بسترش

گرم هنوز از تن جان پرورش

چون طلبیدند ازان گنج پاک

بهره خود خانه خرابان خاک

در دل هر خانه خرابی که خواست

ریخت نصیبی به نصابی که خواست

بود به یک لحظه در آن نیمه شب

آمدن و رفتن او ای عجب

بود بلی نور زمین و آسمان

در سفر نور نگنجد زمان

عالم ازان نور بود مستنیر

دست بزن جامی و دامانش گیر

بو که از آنجا به ضیایی رسی

راه بیابی و به جایی رسی