ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر
ذره ئی در خود فرو پیچد بیابانی نگر
حسن بی پایان درون سینهٔ خلوت گرفت
آفتاب خویش را زیر گریبانی نگر
بر دل آدم زدی عشق بلاانگیز را
آتش خود را به آغوش نیستانی نگر
شوید از دامان هستی داغهای کهنه را
سخت کوشیهای این آلوده دامانی نگر
خاک ما خیزد که سازد آسمان دیگری
ذره ناچیز و تعمیر بیابانی نگر
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند می‌خواهد که به وضعیت پریشان خاک و انسان‌ها توجه کند. او به زیبایی‌های درون و عشق‌های آتشین اشاره می‌کند و از خدا می‌خواهد که به این آتش و داغهای کهنه نگاه کند. شاعر بر این باور است که با تلاش و کوشش، می‌توان تغییراتی ایجاد کرد و از دنیای آلوده رهایی یافت. در نهایت، او امیدوار است که با همّت و کوشش، خاک بتواند به آسمانی جدید و زیبا تبدیل شود.
هوش مصنوعی: ای خداوند مهر و ماه، به خاک آشفته توجه کن؛ اینکه ذره‌ای از آن خود را در دل بیابان پنهان کرده است.
هوش مصنوعی: زیبایی بی‌پایان در قلبِ درون، در سکوت جا گرفته است. نگاهی به نور خورشید خود، که زیر چادری پنهان است، بینداز.
هوش مصنوعی: عشق پر از درد و رنجی که بر دل انسان نشسته، مانند آتش است که باید در آغوش نیستانی، که نماد آرامش و زیبایی است، نگاهش کرد.
هوش مصنوعی: با تلاش و زحمت، می‌توان زخم‌ها و مشکلات قدیمی را از زندگی پاک کرد و به جلو حرکت کرد.
هوش مصنوعی: خاک ما برمی‌خیزد تا آسمانی نو بسازد. حتی دانه‌های ریز و کوچک می‌توانند صحرا را تغییر دهند و تعمیر کنند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
یک نظر در صورت آن روح روحانی نگر
بسته سنبل پای گل بر سرو بستانی نگر
تا سپهر گوی‌زن بینی مه چوگان گذار
خیز و در میدانش بر یک ران چوگانی نگر
میر خوبان است، کاورده‌ست منشور جمال
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.