«بنی آدم اعضای یکدیگرند»

همان نخل را شاخ و برگ و برند

دماغ ار خردزاست از فطرت است

اگر پا زمین‌ساست از فطرت است

یکی کارفرما ، یکی کارساز

نیاید ز محمود کار ایاز

نبینی که از قسمت کار زیست

سراپا چمن می‌شود خار زیست

فریبی به حکمت مرا ای حکیم

که نتوان شکست این طلسم قدیم

مس خام را از زر اندوده‌ای

مرا خوی تسلیم فرموده‌ای

کند بحر را آبنایم اسیر

ز خارا برد تیشه‌ام جوی شیر

حق کوهکن دادی ای نکته‌سنج

به پرویز پرکار و نابرده رنج

خطا را به حکمت مگردان صواب

خضر را نگیری به دام سراب

به دوش زمین بار، سرمایه‌دار

ندارد گذشت از خور و خواب و کار

جهان راست بهروزی از دست مزد

ندانی که این هیچ کار است دزد

پی جرم او پوزش آورده‌ای

به این عقل و دانش فسون خورده‌ای