ندانی که یزدان دیرینه بود
بسی دید و سنجید و بست و گشود
ز ما سینه چاکان این تیره خاک
شنید است صد نالهٔ درد ناک
بسی همچو شبیر در خون نشست
نه یک ناله از سینهٔ او گسست
نه از گریهٔ پیر کنعان تپید
نه از درد ایوب آهی کشید
مپندار آن کهنه نخچیر گیر
بدام دعای تو گردد اسیر
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این بیت‌ها به توصیف خداوند و حکمت او در برابر درد و رنج بشر می‌پردازند. شاعر اشاره می‌کند که خداوند از گذشته در غم و اندوه مردم آگاه بوده و صدای ناله‌های آنها را شنیده است. او مانند شبیر (شهادت امام حسین) صبوری کرده و از درد و مشکلات دم نمی‌زند. در نهایت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که نباید فکر کرد که دعا و درخواست انسان‌ها باعث خواهد شد که خداوند به راحتی در دام آنها گرفتار شود، بلکه او از حکمت و علم بالایی برخوردار است.
هوش مصنوعی: نمی‌دانی که خداوند از دیرباز بسیار دیده، سنجیده و درها را می‌بندد و باز می‌کند.
هوش مصنوعی: در اینجا صحبت از افرادی است که به خاطر درد و رنجی که در زندگی تحمل می‌کنند، از دلشان ناله‌ها و فریادهای ناشی از اندوه و سرگشتگی بلند شده است. این ناله‌ها، نشان‌دهنده عواطف و احساسات عمیق انسان‌هاست که در برابر مشکلات زندگی برمی‌خیزند.
هوش مصنوعی: بسیاری مثل شبیر در خون غوطه‌ور شدند، ولی از سینهٔ آنها حتی یک ناله هم بیرون نیامد.
هوش مصنوعی: هیچ‌یک از شیون و ناله‌های پیر کنعان به قلب کسی نفوذ نکرد و هیچ‌گونه دردی از ایوب کسی را به فکر فرو نبرد.
هوش مصنوعی: به فکر نداشته باش که آن شکارچی قدیمی به دست دعای تو به دام می‌افتد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.