بس که خلقی سخن عاشقی من کردند
دوست را با من دل سوخته دشمن کردند
سوختم ز آتش این چرب زبانان، چون شمع
سوز پنهان مرا بر همه روشن کردند
بعد ازین دست من و دامن این سنگدلان
که بآهنگ جفا سنگ بدامن کردند
برضا کوش، هلالی و ز قسمت مخروش
هر کرا هر چه نصیبست معین کردند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان درد و رنج عاشقانه پرداخته است. شاعر از آنچه که دیگران درباره عشق او گفته‌اند و تأثیرات منفی آن بر رابطه‌اش با محبوبش می‌گوید. به نوعی، او از سوختن در آتش زبانی شیرین و توخالی سخن می‌گوید که به جای کمک، به او آسیب رسانده و دشمنی را بین او و محبوبش به وجود آورده است. شاعر همچنین به این نکته اشاره می‌کند که باید با سنگدلانی که به او جفا کرده‌اند، قطع ارتباط کند و به تقدیر خود رضایت دهد. در نهایت، به این نتیجه می‌رسد که هرکس سرنوشتی دارد که نمی‌تواند از آن فرار کند.
هوش مصنوعی: بسیاری از مردم به خاطر عشق من به تو، صحبت‌های زیادی کردند و به همین دلیل دل من که سوخته است، تبدیل به دشمنی با تو شده است.
هوش مصنوعی: از زبان افرادی که زیاد صحبت می‌کنند و هنر گفتار دارند، عذاب کشیدم و مانند شمعی که به آرامی می‌سوزد، احساس درد و ناراحتی‌ام را برای همه آشکار کردند.
هوش مصنوعی: پس از این، دستان من و دامن افرادی که سنگ‌دل و بی‌احساسند، که با بی‌رحمی به من آسیب زدند، جدا خواهد بود.
هوش مصنوعی: تلاش کن تا راضی باشی و نگران قسمت خود نباش، زیرا هر کسی که نصیبش است، مشخص شده و به او خواهد رسید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
حاصل عافیت آنها که به دامن‌کردند
چو خموشی نفس سوخته خرمن کردند
دل ز هستی چه خیال است مکدر نشود
از نفس‌خانهٔ این آینه روشن کردند
شعلهٔ دردم و تنن لاله‌ستان می‌جوشم
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.