گنجور

 
حزین لاهیجی

در دهر دنی که هست شیرینش تلخ

یک دم نزدیم خوش نه در شام و نه بلخ

قدّم چو هلال شد ز بار مه و سال

تا چند بریم غره را باز به سلخ؟