هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس آزادی خود در میان سختی‌ها و ظلمت هستی اشاره می‌کند. او خود را مانند شمعی می‌بیند که در زیر تیغ ایستاده است و نشان‌دهندهٔ استقامت اوست. همچنین، او به خالی بودن میخانه و بی‌ساقی آن اشاره می‌کند و خود را به عنوان باده‌ای که در این خمخانه وجود دارد، معرفی می‌کند. این ابیات نمادی از تلاش و سختی‌های زندگی و در عین حال امیدواری به آزادی و ادامهٔ زندگی هستند.
اخطار: خلاصه‌های تولید شده توسط هوش مصنوعی در بسیاری از موارد نادرستند. اگر این متن به نظرتان نادرست است می‌توانید آن را ویرایش کنید.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس آزادی خود در میان سختی‌ها و ظلمت هستی اشاره می‌کند. او خود را مانند شمعی می‌بیند که در زیر تیغ ایستاده است و نشان‌دهندهٔ استقامت اوست. همچنین، او به خالی بودن میخانه و بی‌ساقی آن اشاره می‌کند و خود را به عنوان باده‌ای که در این خمخانه وجود دارد، معرفی می‌کند. این ابیات نمادی از تلاش و سختی‌های زندگی و در عین حال امیدواری به آزادی و ادامهٔ زندگی هستند.
هوش مصنوعی: من از تاریکی وجودم آزاد هستم، مانند شمعی که زیر تیغ ایستاده و نور خود را منتشر می‌کند.
هوش مصنوعی: پیمانه‌ای که در دست رفقا است خالی است و من تنها باده‌ای هستم که در این خانه‌ی قدیمی وجود دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
این چرخ کدوئیست کهن باده منم
می در ته این سبو که افتاده منم
گر خود نظر از دیده تحقیق کنی
کاهی ست همه جهان و بیجاده منم
از بسکه چو سرو چمن آزاده منم
چون سایه سرو خاک افتاده منم
گر عیب نبود راستی پس از چیست
بی چیز و تهی دست و گدازاده منم
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.