مطرب سرود شوق به مستان چه می بری؟
شوریده ایم، نام بیابان چه می بری؟
شعر ترم، به بزم خراباتیان خوش است
این باده را به صومعه داران چه می بری؟
ای دل خیال غمزه ی خون ریزِ یار کن
رشک این قدر، به زخم نمایان چه می بری؟
دست مرا به سینهٔ چاک، آشنا مکن
عریان تنیم، نام گریبان چه می بری؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تمایل و شوق مستان اشاره می‌کند و از مطرب می‌پرسد که چه چیزی برای آنها می‌برد. او به فضای بزم و لذت‌های آن اشاره می‌کند و به صومعه‌نشینان، که زندگی زاهدانه دارند، انتقاد می‌کند. شاعر همچنین به درد و غم دل خود و عشق خون‌ریز یار می‌پردازد و از حسادت به زخم‌هایی که نشان‌دهنده عشق او هستند، سخن می‌گوید. در نهایت، از نزدیکی و تماس عاطفی با کسی که با او آشناست، ابراز نارضایتی می‌کند و بر لختی و عریانی وجودشان تأکید می‌کند.
هوش مصنوعی: طرب و سرور را در جمع مستان به چه کسی نشان می‌دهی؟ ما در عشق و شوق خود مجنون و دیوانه‌ایم، پس چرا نام بیابان و تنهایی را به میان می‌آوری؟
هوش مصنوعی: شعر من، در محفل عاشقان و بی‌خیال‌ها زیباست. این جام شراب را به زاهدان سخت‌گیر چه نیازی است؟
هوش مصنوعی: ای دل، به خاطر زیبایی‌های یار که دل از تو می‌رباید، حسودی نکن به زخم‌هایی که بر دل دارم. چرا از نشان دادن این دردها می‌ترسی؟
هوش مصنوعی: دست من را به سینه‌ای که زخم‌دار است نزن، زیرا ما عریان و بی‌پوشش هستیم، نام گریبان چه فایده‌ای دارد؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای دل مرا به عالم امکان چه می بری؟
دیوانه را به حلقه طفلان چه می بری؟
چون شکر این فشار که من خورده ام بس است
بار دگر مرا به نیستان چه می بری؟
دلهای بی غمان چمن می شود کباب
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.