جاری چو به یاد رخ جانان شودم اشک

گلپوش تر از صحن گلستان شودم اشک

بی قدر شود رشته چو خالی ز گهر شد

کو عشق که آویزهٔ مژگان شودم اشک؟

از جلوهٔ مستانهٔ آن سرو قباپوش

چالاکتر از سیل بهاران شودم اشک

مستانه رگ ابر تری از مژه برخاست

تا صف شکن زهد فروشان شودم اشک

از حسرت نظارهٔ آن ناوک مژگان

در سینه گره گردد و پیکان شودم اشک

ویرانهٔ عالم شده محتاج به سیلی

بگذار حزین آفت دوران شودم اشک