عیش ار به دل آبله ناکم گذرانند

خون مژه از دامن پاکم گذرانند

ناگفته بدانند که از دست غم کیست

از حشر چو با سینهٔ چاکم گذرانند

ارواح به خاکم همه سایند جبین را

از کوی تو گر بعد هلاکم گذرانند

هشیار به هنگامهٔ محشر نتوان رفت

ای کاش که از سایهٔ تاکم گذرانند

ریزم به رهش بار دگر جان حزین را

گر آن سگ کو، بر سر خاکم گذرانند