امیر
امیر در ۱ سال و ۲ ماه قبل، دوشنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۳۶ در پاسخ به محمدامین مروتی دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر اول » بخش ۱۶۰ - بقیهٔ قصه زید در جواب رسول صلی الله علیه و سلم:
نکات بسیار ارزشمندی فرمودید
فقط در انتها مطلبی آمده که ظاهرا دچار تعارض است؛ فرمودید: «ایمان برخلاف مشهور، نوعی اعتقاد و توثیق نسبت به غیب نیست بلکه نوعی اعتماد و امید به بشارت دهنده آن یعنی پیامبر و خداست» و حال آنکه، این دو، یعنی «اعتقاد و توثیق نسبت به غیب» ، و «اعتماد و امید به بشارت دهنده آن» لازم و ملزوم اند. یعنی نمی شود اعتماد و امید به بشارت دهنده غیب داشت، ولی نسبت به غیب اعتقاد و توثیق نداشت؛ مثالی که ذکر کردید (ایمان دارم که در آزمون قبول می شوی) قیاس مع الفارق است؛ توضیح اینکه در نظر بگیرید خدا و رسول بشارت بدهندکه فرزند شما در امتحان قبول می شود، آنگاه شما هم ایمان خواهید داشت که او در امتحان قبول خواهد شد (به واسطه اطمینان صددرصدی به بشارت خدا و رسول). این ایمان کجا و آن ایمانی که شما مثال زدید. این اطمینان ناشی از باور به راستگویی خدا و رسول و «اخبار/آگاهی از واقعیت» است. پس از آنجا که شما به واسطه خبر اطمینان دارید، از خود واقعه آگاهی دارید. (کما اینکه شما به واسطه اطمینان به حواس پنجگانه مثلا با احساس سرما حکم می کنید به اینکه هوا سرد است، و در حقیقت از سردی هوا با خبر می شود). خلاصه کلام، اساسا مقوله «خبر/آگاهی/علم» اگر از جنس علم حصولی باشد، بر اساس «اطمینان/ایمان/اعتماد» به «واسطه/منبع/ابزار» دسترسی به واقعیت شکل می گیرد و فرقی نمی کند که این واسطه حواس 5 گانه باشد، یا عقل، یا حافظه، یا گواهی دیگران.
امیر در ۲ سال قبل، سه‌شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۲۳ در پاسخ به گمنام دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۰:
در این جا خورا به لحاظ آهنگی به مراتب از سزا سزاوارتر است.
امیر در ۲ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۱ دی ۱۴۰۰، ساعت ۱۰:۴۸ در پاسخ به sajad دربارهٔ نظامی » خمسه » لیلی و مجنون » بخش ۲ - نعت پیغمبر اکرم (ص):
سلام
کون (گویش عربی KAWN- گویش فارسی KOWN) مصدر کان یکون به معنای بودن و هستی است، و واژه کائن به معنای چیزی که هست و کائنات از آن گرفته شده.
یعنی آفرینش اصلا به خاطر تو رخ داد.
این مضمون را در حاشیه قبلی قدری توضیح دادم.
یا حق!
امیر در ۲ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۱ دی ۱۴۰۰، ساعت ۱۰:۲۵ در پاسخ به س ، م دربارهٔ نظامی » خمسه » لیلی و مجنون » بخش ۲ - نعت پیغمبر اکرم (ص):
سلام.
در تکمله فرموده جناب س، م
در اندیشه اسلامی عرفانی پیامبر اسلام ص واجد حقیقت صادر نخستین، و بالاترین تجلی و ظهور الهی در عالم است. لذا به لحاظ جایگاه در صدر و به لحاظ مرتبه نخستین است، اما به لحاظ زمانی در انتهای سلسله انبیا جای گرفته؛ از سوی دیگر، هدف از آفرینش، به ظهور رسیدن همین برترین و کاملترین تجلی الهی است: «لولاک لما خلقت الافلاک». پس او ملح اول است، که میل و اشتهای دستگاه آفرینش را به ظهور دیگر اسماء الهی به طور عام، و به ارسال رسولان الهی به طور خاص تحریک کرد، و حلوای پسین هم هست، که آفرینش و ارسال رسل را با آمدن خود به اوج و کمال رساند.
به این ترتیب دو مصراع با همدیگر, و بیت با ابیات قبل و بعد ارتباط پیدا می کند:
ای شاهسوار ملک هستی...
ای نور پیمبران مرسل حلوای پسین و ملح اول
نوباوه باغ اولین صلب لشکرکش عهد آخرین تلب
یا حق!