علی توانائی جبارزاده در ‫۱ سال و ۹ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۲، ساعت ۲۰:۱۳ دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۲۶:

بنده ی حقیر دریافتی که از بیت اول داشتم و واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم این بود که، ما افراد مختلف، خصوصا کسانی که به ما یاری می رسانند، یا حتی یار دلدار را کسی می دانیم،در حالی که مردان خدا این نوع پندار ها را به کنار گذاشتند، و دیگر کسی را یار نمی پندارند، بلکه یار را خود خدا می دانند.

یعنی این که هر جا یاری دیده می شود، و بهتر بگوییم، هر چیزی که هست را مستقیما بازتاب خداوند است.

این را در بیت های دیگر هم می توان یافت.

هر دست که دادند از آن دست گرفتند----- هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند. به نوعی تمام این یاری ها یاری به خدا و در واقع یاری به خود است. این دو طرفه است و نوعی پژواک در هستی

 

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند ----- یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند

یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند ------ یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند

جمعی به در پیر خرابات خرابند -------- قومی به بر شیخ مناجات مریدند

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد -------- یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

 

در این ابیات هم به نظر شاعر سعی دارد انواع مختلف رسیدن به خدا را که به ظاهر در تناقض هستند را بیان کند و همه را یکی بداند. انگار تفاوت بین این ها صرفا پندار انسانی است.

 

فریاد که در رهگذر آدم خاکی -------- بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند

 

این هم در تکمیل همان است. انواع و اقسام راه ها، دانه ها و دام ها، دانه هایی پنداری که در واقع آغاز دامی هستند برای کسانی که دنبال مطاع ظاهری دنیوی هستند.

 

همت طلب از باطن پیران سحرخیز -------- زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند

این همان نکته ی بیت اول هست، کسی که به مردی خدا رسیده، از لذات دنیوی دست جسته و حتی دنبال آخرت نیست و هر دو دنیا را یکی می داند و در این دنیا هم دنبال همانی است که در آن دنیا است، همان خدای واحد که در دو دنیا دو جور جلوه می کند.

علی توانائی جبارزاده در ‫۴ سال و ۹ ماه قبل، شنبه ۲۷ دی ۱۳۹۹، ساعت ۲۳:۳۷ دربارهٔ ملک‌الشعرا بهار » غزلیات » شمارهٔ ۳۱:

عذاب رضا قلدر بیش باد

علی توانائی جبارزاده در ‫۹ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۶ مرداد ۱۳۹۵، ساعت ۱۷:۵۷ دربارهٔ رودکی » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۱ - بویِ جویِ مولیان آیَد هَمی:

سلام علیکم
چه کسی گفته جو بو ندارد
اتفاقا جو هم بوی خاص خود را دارد.
بوی طراوت خاک ، بوی سرسبزی و گلهای اطراف جو ، بوی رطوبت آب ، بوی ماهی ها و ....
نگفته بوی آب جوی مولیان ، گفته بوی جوی
جوی هم صرفا آب جوی نیست ، بلکه جو مکان عبور آب است.
بانگ بر خلاف بو تناسب با جو ندارد ، بانگ حو یک ناهماهنگی سنگین دارد ، اما بوی جو سراسر هماهنگی است.