گر ناله ای ازین دل پر غم برآورم

شور از چهار گوشه عالم برآورم

آهی اگر زنم به سحر چون صدا ز کوه

غوغا ز هفت گنبد اعظم برآورم

هر شب به صدمه نفس سرد و آه گرم

ترکیب آسمان همه از هم برآورم

از درد و آتش دل اگر نعره ای زنم

دود از نژاد دوده آدم برآورم

رضوان به گوش و گردن حورا درافکند

هر در کزین دو دیده پرنم برآورم

در مجلس سپهر چو گلدسته آورند

خاری که من ازین دل پرغم برآورم

از جور این خران چو بنالم سحرگهی

گرد از مقام عیسی مریم برآورم

ناهید بر افق ز عنا ساز بشکند

چون ناله ای که زیر و گه از بم برآورم

دم در کشیده ام ز جهان و ز همدمان

ترسم جهان بسوزم اگر دم برآورم

غم با کدام غمخور یکدل به سربرم

دم با کدام مونس محرم برآورم

از اهل روزگار چنان دلشکسته ام

کم نیست دل که یکدم خدم برآورم

هرصبحدم ز نسیم هوای دوست

بر رخ هزار قطره شبنم برآورم

آمد زمان آنکه به نور رضای حق

خود را ز قعر این چه مظلم برآورم