خیز ای همدم که یکدم ناله و زاری کنیم
توبه از بدکار و از زشت کرداری کنیم
تا بکی بیهوه گفتاری بیا ای همنشین
سخت بیزاری از این بیهوه گفتاری کنیم
کس نیارد کرد از یاران چو یاری روز مرگ
شاید ازما خویشتن، از خویشتن یاری کنیم
کس نخواهد کرد غمخواری بما چون بعد مرگ
شاید ار ما خویشتن، از خویش غمخواری کنیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر دعوت به همدلی و فرار از زشتی‌هاست. شاعر از دوستانش می‌خواهد تا در لحظه‌ای با هم به توبه از اعمال ناپسند بپردازند و از گفتار بیهوده دوری جسته، به درک و عشق واقعی برسند. او بر این نکته تأکید می‌کند که در زمان مرگ، هیچ‌کس جز خودِ انسان نمی‌تواند یاری‌اش کند و لذا باید به فکر خود و یکدیگر باشند و در زندگی به همدیگر غمخواری کنند.
هوش مصنوعی: برخیز ای دوست، بیایید که لحظه‌ای با هم شکایت و گریه کنیم و از کارهای زشت و ناپسند خود پشیمان شویم.
هوش مصنوعی: چرا باید به سخنان بیهوده ادامه دهیم؟ ای همنشین، از این نوع گفتار بسیار متنفرم و می‌خواهم درباره‌اش صحبت نکنیم.
هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند در روز مرگ به یاری دوستان برود، شاید بتوانیم در زمان زندگی خود به خودمان کمک کنیم.
هوش مصنوعی: هیچ کس بعد از مرگ به مدد ما نخواهد آمد، بنابراین بهتر است که در زمان حیات خود، به فکر خودمان و خوشحالی خود باشیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.