دماری تو ای چشم و دل را دماری

دم آری بچشم اندر ای دل دم آری

ایا سنگ دل دلبر سیم سیما

بت قند لب لعبت قندهاری

چه بندی بزلفین که جز دل نه بندی

چه خاری بمژگان که جز دل نخاری

چه ناری ندانم که از دور سوزی

ندانم ببالا که سیمین چناری

چرا یک زمان در بر من نیائی

چرا لب یکی زی لب من نیاری

نه یاری مرا تا نیاری ز دشمن؟

بگو گر نه یاری بگو گر نیاری

اگر نازی از نیکوئی هست در خورد

که سیمین بناگوش و سیمین عذاری

بدو زلف قاری ز عنبر سرشته

بدو چشم زهر آگده ذوالفقاری

کنی کامگاری بدو زلف پرچین

که بر چین دو زلف بس کامگاری

نسازی تو با من سوی من نیائی

که با این دل من تو ناسازگاری

به تیمار خواری بماندم من از تو

ز تیمار خواری به تیمار خواری؟

بزلف بخاری بخار بخوری

بخور بخاری بزلف بخاری

بمشگین کمان جان و دل را کمندی

برنگین شکر جان و دل را شکاری

ربودی مرا تو بشمشاد شادی

فزودی مرا تو به گلزار زاری

چو قمری همی نالم اندر بهاران

از آن بر قمر سوده عود قماری

ز بس کزد و دیده سم آری بدین دل

توان راند در آب چشمم سماری

به پرچین کله درع قاری ولیکن

برخ تازه گل ریخته در عقاری

ز گل بر ستاره ستاره چه بندی

ز عنبر بر آئینه آذین چه داری

نه با چشم تو پایداری کند دل

نه با تیغ شه جان کند پایداری

تو تنهائی از روی هستی ولیکن

بمردی هزاران هزاران هزاری

ایا شهریاری که داری عدو را

تو در کار زاری چو در کارزاری

اگر مرغزاری هژبرت به بیند

کند همچو بر با بزن مرغ زاری

بجز نیکوئی هیچ کاری نداری

همان دان کجا بد روی هرچه کاری

مگر زال سامی که چون زال سامی

بدشمن گدازی و خنجر کذاری

ولی را گه بزم بی نار نوری

عدو را گه رزم بی نور ناری

بر اسب ظفر بر سواری همیشه

بدست هنر بر زمردی سواری

ز تیغ تو در زینهار آمد آهن

بسنگ اندرون زین بود زینهاری

اگر شاه تاتار تیغ تو بیند

شود روز بر شاه تاتار تاری

ایا غار با لشگر تو چو کوهی

ایا کوه با نیزه تو چو غاری

ایا شهره شمشیر تو شیر گیری

عدو را تو آری ز خواری بخواری

ایا لفظ تو همچو در بهائی

ایا کف تو همچو ابر بهاری

جهان جهان را بمردی درنگی

روان روان را برادی قراری

معادی گدازی تو چون جنگ سازی

موالی نوازی تو چون می گساری

سپهر بلائی چو اندر سمائی

سحاب سخائی چو اندر حصاری

درم را بدو دست ریزی تو دائم

تو از بهر خواهنده در انتظاری

همیشه بر شهریاری بشاهی

بمردی خداوند هر شهریاری

به نیک اخترت آمد این عید فرخ

که دارد تو را جفت با بختیاری

شدت از همه عیدها اختیار او

چنان چون تو از خسروان اختیاری

من از بینوائی ترا چند دارم

مرا بینوا در نوا چند داری

مگر روزگار من آشفته دیدی

که با من بر آشفته چون روزگاری

اگر خواسته داشتی بیش ازین او

بخواری نکردی ز تو خواستاری

بمان خسروا با طرب تا به شادی

چنین عید سیصد هزاران گذاری