ساقی کجاست کز می گلگون نشسته باشیم
چون داغ لاله تا کی در خون نشسته باشیم
شاید که آشنایی ما را کند نوازش
تا کی چو حلقه در، بیرون نشسته باشیم
خوب است راستی را از سرو یاد گیریم
تا کی چو بید مجنون وارون نشسته باشیم
سازد ذلیل ما را رویش ز لشگر خط
بر عارضی که چون خال موزون نشسته باشیم
یاران و هم‌نشینان کردند کوچ و رفتند
تنها در این بیابان ما چون نشسته باشیم
قصاب از دو عالم کردی تو قطع امید
بهتر کز این دو منزل بیرون نشسته باشیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حسرت و تنهایی شاعر است. او به دنبال ساقی و شرابی است که با هم بنشینند و از شادی زندگی لذت ببرند. شاعر به داغ عشق و غم در وجود خویش اشاره می‌کند و از حالت انتظار و نشستن در خارج از جمع دوستان و یارانش گلایه می‌کند. او آرزو می‌کند که به شیوه‌ای زیبا و راستین زندگی کند و دیگر در بیابان تنهایی نماند. در نهایت، شاعر به قطع امید از دو جهان اشاره می‌کند و بیان می‌کند که بهتر است از این وضعیت نجات پیدا کند.
هوش مصنوعی: کجاست آن ساقی که ما دور هم بنشینیم و از شراب خوش رنگ بنوشیم؟ تا کی باید مثل لاله‌های داغ، در خون و غم خود غوطه‌ور باشیم؟
هوش مصنوعی: شاید دوستی ما به اندازه‌ای باشد که ما را مورد محبت قرار دهد، اما تا چه زمانی همچنان دور از هم خواهیم بود، مانند حلقه‌ای که در آن بیرون ایستاده‌ایم.
هوش مصنوعی: خوب است صداقت و راستگویی را از درخت سرو بیاموزیم، تا چه زمان مانند بید، در حالتی پریشان و دروغین زندگی کنیم.
هوش مصنوعی: ما را به خاطر زیبایی‌اش ذلیل و بنده خود می‌کند، همچنان که نشانه‌ای زیبا بر چهره کسی که در میان لشکری از دشمنان ایستاده، جلوه‌گری می‌کند.
هوش مصنوعی: دوستان و همراهان رفتند و تنها در این بیابان ما مانده‌ایم.
هوش مصنوعی: تو به ما نشان دادی که بهتر است از این دو دنیا ناامید شویم و بیرون از آنها قرار بگیریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.