گنجور

 
قاسم انوار

همه صحرا گلست و ارغوانست

بهرجایی از آن جانان نشانست

بهر آیینه حسن دوست پیداست

همیشه جان جاهل در گمانست

دل آهن بترسد از جدایی

جرسها در نفیر و در فغانست

جرس را این فغان و ناله از چیست؟

که در محمل ز جانان صد نشانست

درآ در صدر محمل، تا ببینی

که صدر محفلش سقف جنانست

اگر وهمت پشیمان سازد از عشق

ازو مشنو، که دزد کاروانست

تو از خود در حجابی، ورنه آن دوست

عیان، اندر عیان، اندر عیانست

بهرجا عاشقی بینی درین کوی

سبک روحست، اما سرگرانست

گر از کان آگهی، ورنه یقین دان

که هر شانی که می آید ز کانست

گدا و شاه و درویش و توانگر

کسی کوشد امین، اندر امانست

بغیر از عاشقی در دین قاسم

همه عالم فسونست و فسانست

 
 
 
گنجور را از دست هوش مصنوعی نجات دهید!
باباطاهر

نفس شومم بدنیا بهر آن است

که تن از بهر موران پرورانست

ندونستم که شرط بندگی چیست

هرزه بورم بمیدان جهانست

مولانا

سماع آرام جان زندگانست

کسی داند که او را جان جانست

کسی خواهد که او بیدار گردد

که او خفته میان بوستان‌ست

ولیک آن کاو به زندان خفته باشد

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه