جشن محمودیست ساقی خیز تا ساغر زنیم

ساغری ننهاده از کف ساغر دیگر زنیم

چیست ساغر خم چه تاب آرد به کشتی ده شراب

تا به ط‌وفان پشت‌پا چون نوح پیغمبر زنیم

نی‌نی از کشتی چه‌ خیزد ظرف می دریا خوشست

تا در آن دریا سراپا غوطه چون لنگر زنیم

ساقیان برکف میی چون جوهر دانش لطیف

دانشی مَردیم ما باید دم از جوهر زنیم

گنج بادآور ز هرسو بسته رقاصان به پشت

ما تهی‌دستان بیا بر گنج بادآور زنیم

ناصرالدین شاه را محمود شد نایب مناب

وقت آن آمد که آتش در بت و بتگر زنیم

ناصر دینست شه برخیز تا محمود وار

سومنات کفر را آتش به بوم و بر زنیم

تا به بزم شه ز بهر تهنیت یابیم بار

خرگه از هشتم فلک باید که بالاتر زنیم

بزم شه عرشست آنگه ما در او جوییم بار

کز جلالت پشت پا بر چرخ پر اختر زنیم

جشن سلطانیست ما امروز می خواهیم خورد

عیش هی خواهیم‌ کرد و باده هی خواهیم خورد

مژده داد از جشن شاهنشه چو پیک نیک پی

می به فرخ روی پیک نیک پی خواهیم خورد

چون بود شاهنشه ما یادگار جمّ و کی

می به‌ جشن یادگار جم و کی خواهیم‌ خورد

تا درین نیلی خم از مستی دراندازیم شور

سر به سر خمخانهای ملک ری خواهیم خورد

ساغر و چنگ و دف و کف دمبدم خواهیم زد

شیر و شهد و شکر و می پی به ‌پی خواهیم خورد

ما نه‌تنها می به یاد جشن سلطان می‌خوریم

کآب کوثر هم به یاد روی وی خواهیم خورد

دی بود اکنون و می نوشیم تا آید بهار

چون بهار آید علی اللّه تا به دی خواهیم خورد

جانشین محمود غازی کی نشین بالای تخت

‌گر نباید خورد می امروز کی خواهیم خورد

‌‌گر به یاد آن ملک محمود می خوردی ایاز

ما به یاد این ملک محمود می خواهیم خورد

ملک ری را باز از آیینه آیین بسته‌اند

یا ملایک عرش را از نور آذین بسته‌اند

طاق تو پرتوی رنگارنگ چون قوس قزح

خلق بر هر منظری با اطلس چین بسته‌اند

هرشب از سیمین رسن آویخته قندیل‌ها

بر مجرهٔ چرخ گویی ماه و پروین بسته‌اند

زلف مشکین از دو سوی افکنده رقاصان به دوش

از بر یک آ‌فرین گویی دو نفرین بسته‌اند

یا دو مشکین مار بر یک شاخ گل پیچیده‌اند

یا دو حرز از کفر بر بازوی یک دین‌ بسته‌اند

خاطبان عالم بالا عروس ملک را

عقد جاویدان برای ناصرالدین بسته‌اند

هشت باغ خلد را با هفت اقلیم جهان

در قبالهٔ نوعروسش شرط کابین بسته‌اند

شه چو بخت خویش دارد کودکی محمود نام

کآفتاب آسایش اندر مهد زرّین بسته‌اند

جانشین شه شود امروز اندر تهنیت

طبع و‌ کلکم‌ بین چسان این شعر شیرین بسته‌اند

ساقیا می ده که می در جسم جان می‌پرورد

قالب خاکی چه باشد کاسمان می‌پرورد

باده گویی از دم روح‌القدس دارد نژاد

زانکه در تن دم به دم روح روان می‌پرورد

ناشده از لب فرو پیدا شود رنگش‌ ز چشم

لاله‌ای بین کاو به نرگس ارغوان می‌پرورد

می شفیع ماست پنداری که با چندین گناه

در دل و جانمان بهشت جاودان می‌پرورد

همچو خم صاحبدلی باید که داند این سخن

کانکه گل را گل کند دل را همان می‌پرورد

راست گویم بر خم می سجده می‌بایست کرد

زانکه در یکمشت گل یک مُلک جان می‌پرورد

وصف می زین به نیارم کرد کاندر مدح شاه

در زبان چون منی نطق و بیان می‌پرورد

ناصرالدین شه که دایه رأفتش در مهد ملک

کودکی شیراوژن و ملکت‌ستان می‌پرورد

یک جهان جانست جود شه ز بهر خاص و عام

حبذا جودی که جان یک جهان می‌پرورد

توپهای خسروانی اینک آوا می کنند

رعد و برق و ابر خیزد چون دهان وا می‌کنند

بر زمین از آسمان آید مدام آواز رعد

توپها نک برخلاف رعد آوا می‌کنند

از زمین هرّایشان هردم رود زی آسمان

گوش گردون کر شود هر دم که هرّا می‌کنند

درگلوشان مار سرخ و در شکم مور سیاه

طرفه مار و مور بین کاهنگ اعدا می کنند

بنگر آن زنبوره‌ها کز برق آتش هر زمان

همچو زنبوران خون‌آلوده غوغا می کنند

هرطرف جشنیست برپا چیست باعث خلق را

کاین همه رقص و طرب در باغ و صحرا می کنند

سیم و زر هرسو به دامن می‌برند از گنج شاه

جود شه فرموده با خود خلق یغما کنند

آن چه کوه است این که رقاصان مجلس گاه رقص

چون مدار اخترانش زیر و با‌لا می کنند

جشن محمود است زان رو چون سر زلف ایاز

مشک می‌پاشند و صحن بزم بویا می کنند

تاج می‌نازد که نیکو تاجداری یافتم

ملک می‌بالد که فرخ شهریاری یافتم

نصرت‌ از وجد و طرب در رقص کز بازوی شاه

کاخ دولت را ستون استواری یافتم

نخل ملکت در نماکز برگ ریز حادثات

خشک بودم تازه گشتم خوش بهاری یافتم

خاک ایران در طرب کز موج طوفان فتن

بس تلاطم داشتم اکنون قراری یافتم

ملک شه‌نازان که بودم در بلا و اضطراب

ایمنم تا چون اتابک پیشکاری یافتم

شاهباز همت شه هفت کشورکرد صید

باز می‌گوید که بس کوچک شکاری یافتم

تیغ خسرو خنده زن کز خون بدخواهان ملک

از پی مستی شراب بی‌خماری یافتم

لعل خندان کز تف خورشد عمری سوختم

تا ز فر افسر شه اعتباری یافتم

رخش‌ شاهنشه ز وجد و شوق هردم شیهه ‌زن

کز نژاد شاه نیکو شهسواری یافتم

بر فراز تخت شاهنشه مکان دارد همی

مهر را ماند که جا بر آسمان دارد همی

از نشاط آن که شه بنشست بر بالای آن

بس که بالد تخت گویی تخت جان دارد همی

تهنیت گویند از بس شاه را از هرکران

خاک و خشت ملک ری گو‌یی زبان دارد همی

بس که می رقصد زمین از خوشدلی در زیر پای

جمله اجزای زمین گویی روان دارد همی

شاه عمر جاودانست از برای شخص ملک

ملک از آن نازد که عمر جاودان دارد همی

کودک مهد ار ولیعهد شهنشه شد چه باک

بخت شه طفلست و فرمان بر جهان دارد همی

بچهٔ شیرست پنداری ملک محمود از آنک

شیرخوارست و دل شیر ژیان دارد همی

در کمانهٔ مهد هر ساعت کند انگشت خویش‌

بس که عزم بازی تیر و کمان دارد همی

ابر و مژگان خود را دست مالد هر زمان

بس که در دل شوق‌ شمشیر و سنان دارد همی

شاه ما را بخت سعد و اختر مسعود باد

اختر مسعود او را فرّ نامعدو‌د باد

آ‌رزوهایی که هریک هست افزون از دو کون

بر زبان ناورده پیشش حاضر و موجود باد

از وجودش‌ جان بود خرسند و از جودش‌ جهان

یک جهان جان خاک راه این وجود و جود باد

بر در معبود چون شاهان به طاعت صف ‌کشند

سر صف شاهان عادل در بر معبود باد

چون همه‌ ‌قصدش‌ به ‌سوی حرمت‌ دینست و بس

حفظ یزدان قاصد و جان و تنش مقصود باد

هرزمان کارد ملک محمود برتختش سجود

جان یک عالم فدای ساجد و مسجود باد

زین همه مولود و والد کز نتاج آدمند

آن نکوتر والد و این بهترین مولود باد

چون بود روز ولادت با ولیعهدی یکی

مر ملک محمود را کش ملک نامحدود باد

از پی تاریخ سال هردو قاآنی نگاشت

ناصرالدین را نشاط جسم و جان محمود باد